De Hahnenkamm Rennen in Kitzbühel

Als skileraar van Rote Teufel in Kitzbühel stond er in week 3 van januari iets heel speciaals te gebeuren: De Hahnenkamm Rennen! De grootste en gevaarlijkste skirace ter wereld!

In week 2 werden er enkele praktische proeven gedaan om bij het zogenaamde ‘Rutschcommando’ te kunnen komen: een team dat er eigenlijk voor moet zorgen dat de racetrack zo ijzig mogelijk blijft, want ijs is sneller dan sneeuw en ook veel spectaculairder. Gelukkig heb ik de praktische proef gehaald en was ik deel van de ‘Rutschcommando’. Uiteindelijk was dit wel nog even spannend, want omwille van corona moesten we op zondag een negatieve PCR-test kunnen voorleggen. Ik had 5 dagen ervoor alvast even een zelftest gedaan, en ja, natuurlijk was deze positief… Enkele dagen in quarantaine gebleven en daarna de PCR-test gedaan. Met veel geluk was deze negatief!!

Uiteindelijk kon ik op maandag beginnen met de job als rutscher. Met de gondel naar boven en onmiddellijk naar de befaamde ‘Mausefalle’, na het commando ‘Rutschen gestartet’ begon ik met bibberende benen zeer rustig te glijden, eenmaal beneden kwam de stress los en konden we de rest van het parcours doen. Wat ook speciaal was die dag is dat maar liefst 100 militairen van het Oostenrijkse leger verzamelde op ski’s om mee te werken aan het evenement, hard werk voor deze mensen want ze staan voor de rest van de week dag en nacht sneeuw te scheppen.

Op woensdag begon de eerste training voor de Downhill. Deze dagen waren iets anders: ’s ochtends vroeg moest er eerst het volledige parcours gerutscht worden en vervolgens werden we per 2 opgedeeld om na elke 2^e racer hem achterna te rutschen zodat de track mooi glad bleef. Dit werd van station naar station gedaan, van de Mausefalle tot de Steilhange tot de Alte Schneisse tot de finish. Op dat moment besef je pas echt wat voor  gekkenwerk dit is. Mannen die tegen 150 km/h voorbij je neus vliegen is zoals ik het zou zeggen ‘niet normaal’. Plus de kick die jezelf voelt om sommige stukken zelf ‘schuss’ naar beneden te knallen.

Maar dan, … de nacht van donderdag op vrijdag  werd er sneeuw voorspelt, en veel!! De enige week waar er eigenlijk niet te veel mag vallen, want dit zou betekenen dat wij om 6u ’s ochtens zouden beginnen. Zogezegd zo gedaan. Met weinig slaap zijn we begonnen aan de eerste racedag!

Zaterdag was zelfs nog erger met ongeveer een 50 cm sneeuw begonnen we om 05u met de pistes sneeuwvrij te maken. Met man en macht (en nog meer militairen en vrijwilligers) werkt er gewerkt om de track sneeuwvrij te krijgen voor de 2^e dag waarin de slalom zou plaats vinden. Ik was echt moe na deze week en was niet bij de les, tijdens het rutschen op de slalom ging ik onderuit en vloog ik wel wat tientallen meters naar beneden. Het voelde net of je aan het skiën was op een schaatspiste… Uiteindelijk kan ik er veel excuses aan geven: vermoeidheid, ski’s niet scherp genoeg, maar ik was simpelweg niet bij de les. Wake up call dat het geen spelletje is.

De laatste dag! Eindelijk! Zondagochtend, weer om 05u aan de gondel. De downhill-track moest opnieuw sneeuwvrij gemaakt worden voor de laatste dag. Er was minder sneeuw gevallen dan voorspeld, daarom werd er rond 07u30 een ontbijt voor ons voorzien in het Zielhaus met jawel: worst en bier! Na wat gegeten en gedronken te hebben vielen veel skileraren in slaap en konden wat uitrusten tot ongeveer 11u. Terug op post voor de laatste race!

Een ongelofelijke eer om deel te zijn van zo’n groot evenement. De race is nu eenmaal Kitzbühel en Kitzbühel is de race. Ik ga volgend seizoen zeker opnieuw meewerken, want uiteindelijk hebben we er ook goed op bijverdiend. Is dit genoeg om jullie te motiveren voor Kitzbühel te kiezen?

 

Groetjes,
Maxim Bergs, Skileraar in Kitzbühel

 

Wil je ook skileraar/skilerares worden?

Neem dan gerust contact met ons op voor meer informatie; info@snowlife.nl / 073-8795796.