De leukste kinderuitspraken!

Kinderen op de piste? Dat is een oneindige bron van vermaak! Ze nemen alles letterlijk, stellen de gekste vragen, hebben een heleboel fantasie en komen met opmerkingen die je zó op een tegeltje zou willen zetten. Onze skileraren van afgelopen seizoen deelden weer de grappigste kinderuitspraken op de piste. Zet je schrap voor kinderlogica en brutale eerlijkheid. Kinderen nemen immers geen blad voor de mond!

De stoeltjeslift is voor de meeste kinderen vaak een groot avontuur. Zeker als ze voor de eerste keer met de lift gaan. Een Duits kindje was zo blij en zei: "Es ist mein Glückstag!!" Wat een stoeltjeslift niet kan doen voor kinderen!

In het skigebied kan het bij de liften nog wel eens druk zijn, waardoor je met je klasje in de rij staat te wachten. Marieke stond met haar klasje te wachten bij de lift in het skigebied van Wagrain toen een van de kinderen vroeg: “Waarom staan we eigenlijk in de rij voor de lift?”. Waarop Marieke antwoordde: “Wil je anders omhoog lopen?” Toen begonnen de kinderen te lachen en vonden ze dat niet het beste plan. Wachten in de rij hoort ook een beetje bij de wintersport 😉

En bij Anouk in Kleinarl vroegen kinderen in de rij van de stoeltjeslift: “Moeten we bij de eerste stop van de stoeltjeslift eruit?” Best een logische vraag als je met de gondel bent geweest, maar bij een stoeltjeslift heb je natuurlijk geen tussenstation om uit te stappen!

Naast skiën of snowboarden gebeurt er van alles in de les. Soms ontdek je zelfs het muzikale talent (of niet 😉) van kinderen. Een kind in de les van Nadia in Hippach zong de hele dag après-ski liedjes. En tijdens de slalomrace zong een kind bij Manou in Mayrhofen onafgebroken “Super Max” over Max Verstappen.

Niet alleen leraren komen in de après-ski. Ook ouders nemen hun kinderen soms mee naar binnen. Bij Roma in Zell am See gebeurde dat ook. De volgende dag vertelde een kind uit haar groep enthousiast dat ze een rare man aan een houten ding in de lucht had gezien. Ze liet zelfs een foto zien. Wat bleek? Het was een van de skileraren!

Als skileraar probeer je steeds weer iets creatiefs te bedenken. Gelukkig komen kinderen ook met ideeën. Milou vroeg haar klasje in Hinterglemm of ze de olifant, de heks of de cowboy wilden doen. Eén kind riep meteen: “Ik wil graag de stofzuiger doen!” Nu nog bedenken hoe die eruitziet...

Terwijl Elsa in Kaltenbach met haar groepje op de piste staat, landt er een traumahelikopter. Een van de kinderen vraagt aan haar: “Komt Bobo met de helikopter?”. Je zou graag vertellen dat Bobo met de helikopter komt, maar helaas is de situatie wel anders. Gelukkig zijn kinderen nog lekker onbevangen!

De kinderen in je lesgroepje verblijven soms in de meest luxe hotels in het skidorp, terwijl het onderkomen van een skileraar natuurlijk geen 5-sterren hotel is. Een van de kinderen in het klasje van Mats in Alpendorf vertelde vol enthousiasme over zijn wintersport van 2,5 week, zijn reis daarna van 1,5 maand naar Thailand, Japan en Australië en voegde daar ook nog aan toe dat hij 4 huizen over de hele wereld heeft. Het kindje vroeg aan Mats hoe zijn verblijf eruitziet. Toen Mats liet zien waar hij slaapt, samen met drie andere collega’s vond dit kindje het toch wel erg zielig voor de leraar, want dit verblijf lijkt op een huis voor zijn hond. Juist, dat is wel een groot verblijf voor een hond of niet?

Als skileraar in Oostenrijk spreek je uiteraard regelmatig Duits. Hoewel je hard je best doet om Duits te spreken, word je soms ook geconfronteerd door Duitse kinderen met je Duitse taal. Zo werd Rosalie in Serfaus uitgelachen door haar kinderen tijdens de lunch omdat ze wat fouts zei in het Duits en kreeg Lara in Kaprun te horen van een Duits kindje: “Juf ik kan je wel verstaan maar je praat een beetje raar”.

En Anne gaf al eerlijk toe dat ze nog een beetje moest werken aan haar Duits, waarop een van de kinderen antwoordde: “Ja, dat hoor ik juf”. Ai, dat wordt toch weer bevestigd, al doe je nog zo je best!

Aan creativiteit en fantasie bij kinderen geen gebrek. Zo krijg je de mooiste verhalen of gekste aannames. Kick stelde zich in zijn tweede week in Alpendorf netjes voor aan zijn groepje als: “Hallo, ik ben Kick en ik ben jullie skileraar!” Later in die week werd hij ‘meester kikker’ genoemd. De rest van het seizoen was hij voor de Nederlandse groepjes ‘meester kikker’ en heeft hij de gummibeertjes ingeruild voor kikkersnoepjes. De kinderen zullen meester kikker, ofwel meester Kick niet meer vergeten!

Jonte in Mittelberg kreeg een andere bijnaam. Toen een collega bij hem wat gummibeertjes kwam halen, zei deze leraar tegen zijn kids: “Kijk, dat is de gummibeer man.” En zo werd Jonte de rest van de week genoemd door de kinderen.

De leeftijd van de ski- of snowboardleraar blijft toch altijd een vraag die kinderen graag stellen. En heel vaak hebben ze toch hele andere ideeën bij de leeftijd van de leraar. Ook dit seizoen konden deze uitspraken van de kinderen niet ontbreken!

Ise in Flachau kreeg namelijk de vraag hoe oud haar eigen kinderen zijn en waar de kinderen tijdens de les waren. De kinderen schatte haar namelijk 46 jaar, terwijl ze pas 18 jaar was. Tja, de kinderen denken toch al vaak dat je zelf ook kinderen hebt…

Ook Piet in St. Anton moest eraan geloven, hij werd 34 jaar geschat, terwijl hij 18 jaar was.

In Serfaus liet Julieke haar groepje altijd “banaan!” roepen als iemand viel. Dat liep een beetje uit de hand toen een van de kinderen voorstelde om er “Gruppe Banana!” van te maken. De rest van de week werd er bij elke val luid over de piste geschreeuwd. De rest van het skigebied wist wie deze groep was!

In Zell am Ziller zijn drie skischolen, waarbij twee skischolen rode skilerarenpakken hebben en één skischool blauwe pakken heeft. Cathelijne werkte bij de skischool met de blauwe pakken. Een van de kinderen uit haar klasje dacht dat als hij beter zou worden en naar de rode piste zou gaan, dat hij dan naar een skileraar met een rood pak zou moeten! Het skipak van de leraar zegt natuurlijk niks over het niveau.

Kinderen hebben een rijke fantasie en bedenken of zien in dingen toch net met een andere logica dan het werkelijk is, maar dat blijft wel erg leuk om te horen!

Zo zei een kind in het klasje van Nieke in St. Johann in Tirol: “Ik kan al zo goed skiën, ik heb geen handschoenen meer nodig.” Logisch toch? En ook bij Lieke in St. Johann in Tirol vond een kind van 4 jaar dat hij al beter kon skiën dan zijn moeder, want: "Mijn moeder moet nog met stokken skiën, maar ik kan al zonder!" Tja, als je het ziet als zijwieltjes, dan ben je zeker al verder!

De kinderen in de groep van Maud in Serfaus hadden het toch wel te doen met de juf: “Juffie, is het niet heel veel werk om alle sneeuw op de berg te krijgen?” Gelukkig hoeven leraren dat niet te doen!

Terwijl je midden in de bergen staat om kinderen te leren skiën vroeg een van de kinderen bij Amber in Serfaus in het groepje: “Maar juf, hoezo kan jij skiën? Want in Nederland zijn toch geen bergen?” Dat klopt, maar hoe ben jij nu aan het leren skiën dan?!