De eerste lesdag van de week in Westendorf

Zodra het half tien is beginnen we met de indeling van de groepjes. Alle leraren die zijn ingedeeld op de desbetreffende categorie gaan verspreid over een stuk van de piste staan. Dan is het tijd voor de kinderen om een stukje voor te skiën. Bij elk kind steekt een van de leraren zijn hand omhoog waar ze dan naar toe mogen skiën. Zo zorgen we ervoor dat niet alleen de groepjes op leeftijd en taal worden ingedeeld maar ook op niveau. In principe zijn onze groepen ingedeeld in: groen (nog nooit op ski’s gestaan), blauw (kan blauwe piste skiën) rood (kan rode pistes skiën) en zwart (kan zwarte piste skiën). Maar je kan je voorstellen dat in die groepen ook nog redelijk wat niveau verschil zit. Als alle kinderen geweest zijn en alle klasjes gevuld controleer ik of iedereen van mijn groepje geld bij zich heeft voor de lunch en een leskaart bij zich heeft waar de gegevens van de ouders op staan in geval van nood. Als dit allemaal klopt is het tijd om elkaar te leren kennen. Doordat wij de kinderen ook indelen op niveau is het niet altijd vanzelfsprekend dat alle vriendjes en vriendinnetjes bij elkaar in het groepje terecht komen. Daarom is het belangrijk om er zo snel mogelijk voor te zorgen dat de kinderen zich op hun gemak voelen en snel nieuwe vriendjes kunnen maken. Na een kort kennismaking spelletje gaan we richting de lift. Voordat we aansluiten in de rij vertel ik ze duidelijk waar ze op mij moeten wachten en vraag ik de kinderen of ze mijn naam nog kennen en noem ik de kinderen allemaal nog een keer bij hun naam. Zodat ze elkaars namen en die van mij herkennen. Ook laat ik ze zich allemaal iets opnoemen van hun zelf waar ze het makkelijkst aan te herkennen zijn. Voor mij een makkelijk bruggetje om hun namen snel te onthouden en voor hun zelf makkelijk om te horen en zien hoe ze hun klasgenootjes kunnen herkennen als ze uit de lift stappen. Zodat ze elkaar boven snel herkennen en gelijk in een rijtje kunnen gaan staan. Dan kunnen we meteen beginnen als ook ik als laatste boven ben.

Na verschillende oefeningen en meerdere snoepjes pauzes is het tijd om te gaan lunchen. We leggen de ski’s netjes naast elkaar voor het restaurant en lopen met zijn alle in een rijtje naar binnen. Gelukkig staan er tafels gereserveerd voor onze skischool want het is altijd erg druk rond de middagpauze. Alle handschoenen gaan in de helmen en de jassen aan de kapstok. Al snel worden er wat telefoons uit de broekzakken gehaald maar die weet ik gelukkig weer snel van tafel te krijgen. De serveerster komt aanlopen en geeft mij pen en papier zodat ik onze bestelling kan opschrijven. Na een paar keer vragen heb ik dan eindelijk van iedereen te horen gekregen wat ze willen eten en drinken. Als het drinken eenmaal op tafel staat neem ik de kids mee in de week planning. Er staat van alles op het programma. Waaronder een race en een skishow. Voor die skishow moeten we ons natuurlijk als groep kenbaar kunnen maken en dus vraag ik de kids of ze met mij mee willen denken over een yell. Eentje die iedereen makkelijk kan onthouden en waar we mee boven iedereen uit kunnen komen. Na het eten levert iedereen zijn centjes in voor de lunch en moeten ze van mij allemaal even naar het toilet. Dit zodat ik niet nog vijf keer een plaspauze hoef in te lassen tijdens de les. Daarna mogen ze nog even snel buitenspelen zodat ook ik nog tien minuutjes pauze kan houden. Ik reken af en loop daarna naar buiten waar mijn klasje een sneeuwpoppen wedstrijd aan het houden is. Nadat ik beoordeeld heb wie de mooiste sneeuwpop gebouwd heeft kunnen we weer verder met de les. Even tellen of we compleet zijn en dan mogen de kinderen voor mij uit door het kinder funpark naar de lift. Waar ze moeten wachten met naar boven gaan tot ook ik beneden ben en zeker weet dat we compleet zijn. Vanuit de lift zie ik een collega skiën met tien kinderen achter zich aan. Hij kijkt mij aan en begint keihard zijn yell te roepen. Ik begin te lachen. Zijn kinderen schreeuwen maar al te hard met hem mee. Eens kijken of mijn klasje de yell ook al uit hun hoofd kent. Vanuit de lift begin ik onze yell te roepen. “HEY HO!” Mijn klasje zit verspreid over verschillende stoeltjesliften voor mij, maar zodra ik de eerste zin roep zie ik al snel een paar kopjes omdraaien naar achter. Ze kijken me aan en kijken dan elkaar aan met een glimlach. Nog geen seconde later maken ze mijn zin af. LETSGO!!! Mijn collega die onder ons skiet en de mensen naast mij in de lift beginnen nu ook te lachen. Snel roep ik terug “HEY HI!!” de kinderen volgen met de volgende zin “LET’S SKI!” trots schreeuw ik de laatste zin van de yell.. zouden ze hem nu al helemaal af kunnen maken? “MET WIEEE?!!” we zijn ondertussen al bijna boven en zelfs de kinderen die al bij de verzamelplek staan doen mee. “MET GINIII!!” schreeuwen ze uit volle borst.

Kwart over twee. De les is bijna afgelopen. De kinderen hebben goed hun best gedaan en je ziet aan ze dat ze moe beginnen te worden. Zo’n dag met zoveel verschillende indrukken en vier uur lang skiën is natuurlijk niet niks. Ik besluit om te stoppen bij de Nagelhutte, Een klein tentje midden op de piste waar je wat kunt drinken en jawel.. de naam zegt het al kunt nagelen, Voor een korte extra pauze. Van het wisselgeld van de lunchpauze haal ik wat te drinken voor de kids en dan verzamelen we al snel rond het nagelblok. Want ook dit hoort bij wintersporten toch? Ik leg ze uit hoe het spelletje werkt en al snel gaat de hamer door alle handen van de kids. Na een halfuurtje is het tijd voor de laatste afdaling. Nog èèn keer naar boven met de stoeltjeslift vandaag. Vanuit de lift zie je de ouders de oefenweide al op lopen en de kids zwaaien er op los. Eenmaal boven moedig ik ze aan om zich nog èèn laatste afdaling te concentreren om te laten zien aan hun ouders wat ze vandaag geleerd hebben. Eenmaal beneden tussen de ouders houd ik de kinderen nog heel even bij me voor een korte afsluiting en vraag ik ze wat ze vandaag geleerd hebben. Zo horen de ouders meteen wat we gedaan hebben. In het enthousiasme vergeten ze zelf vaak de helft te vertellen en zo kunnen ze elkaar goed aanvullen. Na een paar korte gesprekjes met wat papa’s en mama’s is het tijd om zelf nog een keer naar boven te gaan. Ik geef de kids allemaal een high five en zeg ze tot morgen. Ik ski snel naar beneden om me af te melden in de skischool en spreek daar wat collega’s die ook nog een afdaling willen doen. Met zijn alle skiën we naar de gondel en doen we nog een laatste afdaling.

Eenmaal beneden trekken we snel onze sneakers weer aan en lopen we over de piste naar de apreski. Aangekomen in de Nagelhutte haal ik een biertje en zie ik een van mijn leerlingen met een hamer naast een nagelblok staan. Hij heeft zijn ouders ook meteen uitgelegd hoe het spelletje werkt. Met een grote grijns op mijn gezicht ga ik erbij staan en doe samen met wat collega’s een potje mee. Ik klets nog even met zijn ouders en daarna vertrekken we naar de volgende apreski bar. De Gerrys inn. Waar wij eigenlijk altijd bij binnenkomst vrijwel direct op de bar belanden. Eenmaal op de bar zie ik een andere leerling met haar ouders dansen. Haar ouders wijzen naar me en ik zwaai naar haar. Ik maak een wuif gebaar om te vragen of ze bij ons komt dansen. Op haar skischoenen komt ze aangewaggeld en ik til haar bij ons op de bar. Apreski les hoort er ook bij toch? Dit is hoe mijn dag eruit ziet op de eerste dag van een lesweek in Westendorf. Liebe grusse, Gini